ආධ්‍යාත්මික පරිවර්තනයක් පිළිබඳ කතිකාවතකට මේ සුදුසු ම කාලය යි
“යථා සංඛාර ඣානස්මිං -
උජ්ක්‍ධිතස්මිං මහාපථෙ -
පදුමං තත්ථ ජායේථ -
සුචිගන්ධං මනොරමං -
එවං සංඛාර භූතෙසු -
අන්ධභූතෙ පුථුජ්ජනෙ -
අතිරොචති පඤ්ඤාය -
සම්මා සම්බුද්ධ සාවකො” මහමඟ දමන ලද කසළ ගොඩක වුව ද, පිරිසුදු වූ, සුවඳවත් වූ, සිත් ඇදගන්නා සුළු වූ
පියුමක් හට ගන්නේ යම් සේ ද, කසළ වැනි අපිරිසුදු සිත් ඇති, දස අකුසලයෙන්, පඤ්ච
දුශ්චරිතයෙන් කිළිටි වූ සිත් ඇති අන්ධබාල පෘථග්ජනයන්ගෙන් පිරී මේ සමාජයෙහි දස කුසල
භාවිතයෙන් යුත් බුදු මඟ අනුගමනය කරන ශ්‍රාවකයෝ ප්‍රඥාවෙන් බබළන්නාහ.
සමාජය අපිරිසුදු වුව ද පුද්ගලයාට ආධ්‍යාත්ම පාරිශුද්ධියෙන් කටයුතු කළ හැකි ය. එසේ
කළ හැකි වන්නේ ඔහු ධර්මානුගත පෞරුෂයකින් පෝෂණය වුවහොත් පමණි. පුද්ගල පෞරුෂය
ධර්මයෙන් පෝෂණය කර ගත හැකි වන්නේ ශීලයෙන්, ගුණයෙන් යුක්ත වීමෙනි.
ආත්මාර්ථකාමිත්වයෙන් තොරව පරාර්ථකාමී ව කටයුතු කිරීමෙනි. එය සමාජ යහපත, අභිවෘද්ධිය
අපේක්ෂා කරන පුද්ගල චරිතයක අනිවාර්ය ලක්ෂණයකි.
වර්තමාන සමාජය ද කෙලෙස් කසළින් පිරී ඇති හෙයින් කුණු කසළින් පිරි මඩ ගොහොරුවක් වැනි
ය. නුවණැති සමාජය එම තත්ත්වය තේරුම් ගෙන එය පිරිසුදු කිරීමේ ක්‍රියාවලියට, සාමූහික
ප්‍රයත්නයට දායක විය යුතු ය. එම ක්‍රියාවලියේ අනුශාසකයා, මඟ පෙන්වන්නා විය යුත්තේ
භික්ෂූන් වහන්සේ ය. ආගමික නායකයන් ය.
එසේ වුව ද සමස්ත සාමාජිකයන්ගේ අවබෝධයෙන්, ක්‍රියාකාරිත්වයෙන්, තොර ව යහපත් සමාජ
ශෝධනයක්, පරිවර්තනයක් කළ නො හැකි ය. කාලයක් තිස්සේ ආත්මගත වී ඇති දුරාචාරය, දූෂණය,
වංචාව, ආත්මාර්ථය, රැවටීම ආදී දුර්ගුණ හේතුවෙනි. ආගමික නායකයන් මෙන් ම සමාජ,
දේශපාලන නායකයන් ආයතන ප්‍රධානීන්, ගුරුවරාදීන් ආදර්ශයෙන් මඟ පෙන්වීම් කළ යුතු ය.
දේශපාලන ඉතිහාසය තුළ හොරකම, දූෂණය, වංචාව, රැවටීම ආදි රටක ආත්මය, සංස්කෘතිය,
සදාචාරය වනසන ක්‍රියාකාරීත්වයන් පෝෂණයට නායක කාරකාදින් භාවිතාවෙන් ම කළ බලපෑම්
හේතුවෙන් රටේ ඓතිහාසික, පාරම්පරික, සදාචාර, සංස්ෘතික භාවිතාවන් විනාශ වී ගියේ ය.
ඒවා යළි ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කළ යුතු ය.
පසළොස්වක
අව
අටවක
අමාවක
පුර
අටවක
