රේරුකානේ චන්දවිමල මහා නා හිමි චරිතාපදානය-36
ජනක වෙත්තසිංහ
 සියලු සංස්කාර ධර්මයන් නැසෙන සුළු ධර්මතාවය පසක් කර ගනිමින් අපි කවුරු කවුරුත් මරණය
වෙත දිනෙන් දින ලංවෙමින් සිටිමු. එහෙත් මරණය අප වෙත සමීප වන්නේ අප සිතන පතන ආකාරයටම
නො වෙයි.
සුවදායක සයනයක සැහැල්ලු නින්දක සුබ සිහින දකිමින් කෙනෙකු මරණය වෙත කැඳවාගෙන යන්නේ
නම් ඒ මරණය ඉතා සුවදායක ය.
එහෙත් එවන් මරණයක් වෙත පැමිණෙන්නට ලැබීම කණ කැස්බෑවකු විය සිදුරෙන් එළිය දකිනවා
වැනි ය.
එහෙත් රේරුකානේ චන්දවිමල මහා නා හිමියන් සූදානම් වී සිටින්නේ බියෙන් ශෝකයෙන් තොරවූ
උපේක්‍ෂා සහගත සිතින් මරණය පිළිගැනීමට ය.
කාලය මිනිසා වියපත් කරවයි. එහෙත් ඒ කාලය විසින්ම අවදි වු සිතැති මිනිසාගේ බුද්ධිය
ප්‍රඥාව වර්ධනය කිරීමට වේලාව ලබා දෙයි. දැනුම සොයා චාරිකාවේ නියුතු මිනිසාට ඒ දීර්ඝ
මාවත දෙපසින් බොහෝ අත්දැකීම් තම ජීවිතය පෝෂණය වෙනුවෙන් එකතු කර ගත හැකි වෙයි.
බොහෝ ඇත්තන්ට පැමිණි දුර දෙස ආපසු හැරී බලන්නට හැකි නම් සෑහීමකට පත් වෙනවාට වඩා
සිදුවන්නේ පසු තැවීමටය. පසු තැවීමට සිදුවන්නේ ලද වටිනවා ජීවිතයෙන් තමාටවත්
සමාජයටවත් ඵලදායි යහපත් යමක් කිරීමට තම ජීවිත කාලයේදි අපොහොසත් වන බැවිනි. ‘අයහපත්
ලෙස සියවසක් ජීවත්වනවාට වඩා යහපත් ලෙස එක් දිනක් ජීවත්වීම ඉතා වටිනා බව’ පැවසෙන්නේ
ඒ නිසාය. එහෙත් චන්දවිමල මහා නා හිමියන්ගේ දීර්ඝ ජීවන චාරිකාව පිදුම් හරසර ලැබිය
යුතු වන්දනා චාරිකාවක් වැනිය.
දිගුකලක් ජීවත්වීම හොඳ බව උන්වහන්සේ පැවසුවේ ධර්මයේ ඇති නො දන්න දේ ඉගෙන ගනිමින් තව
තවත් ධර්මාවබෝධය ලබා ගැනීමට මෙම දීර්ඝ කාලය ප්‍රයෝජනවත් වන නිසාය.
කෙනෙකු දිගු කලක් දිවි ගෙවූවද ඒ කාලය තුළ කළ කී දෑ අයහපත් නම්, ඵලදායි නොවන්නේ
නම්,පින් දහම් නො කළේ නම්, ධර්මානුකූල ජීවිතයක් ගත නො කළේ නම්, කුසල් වර්ධනය කර
නොගත්තේ නම්, ඒ තැනැත්තාට මරණ බිය වඩාත් දැනෙනු නියතය.
එහෙත් රේරුකානේ මහා නා හිමියන්ට එසේ මරණය පිළිබඳව බයක් හෝ ශෝකයක් නො වුණ බව පහත
ප්‍රකාශයට අනුව පෙනෙයි.
‘වෙන අයට මෙන් මට මරණය ගැන බියක් ඇත්තේ නැහැ. එය මං සතුටෙන් පිළිගන්නයි ලෑස්ති වී
ඉන්නේ’ දීර්ඝ වෙහෙසකාරි ගමන් මඟක අවසාන නිමේශය බිය හෝ ශෝකයෙන් තොරව පිළිගැනීමට
රේරුකානේ චන්දවිමල මහා නා හිමියන් සූදානම්ව සිටියේ ඒ නිසාය.
වල්පැළෑටි බහුල බිමක සඳුන් වෘක්ෂයෝද දකින්නට හැකි වෙයි. මඩ තවරා නොගෙන සොඳුරු දසුන්
මවන නෙළුම් පිපෙන්නේ කළල දිය මතිනි. දිව ගලෙන්,ඉරි තැලුණු වාලුකාවේ දිය දෝතක් ගෙන
නැගී සිටින්නේ ඊතණ පැඳුරය. චන්දවිමල මහා නාහිමිගේ ජීවිතය කියැවීමේදි වාලුකාවේ ඊතණ
පඳුර දකින්නට මඩ වගුරේ නෙළුම් දකින්නට සඳුන් අරටුවක සුවඳ විඳින්නට ඔබට හැකියාව
ලැබෙන්නට ඇතැයි විශ්වාස කරමි.
සියලු සංස්කාර ධර්මයන් නැසෙන සුළු ධර්මතාවය පසක් කර ගනිමින් අපි කවුරු කවුරුත් මරණය
වෙත දිනෙන් දින ලංවෙමින් සිටිමු. එහෙත් මරණය අප වෙත සමීප වන්නේ අප සිතන පතන ආකාරයටම
නො වෙයි.
සුවදායක සයනයක සැහැල්ලු නින්දක සුබ සිහින දකිමින් කෙනෙකු මරණය වෙත කැඳවාගෙන යන්නේ
නම් ඒ මරණය ඉතා සුවදායකය.
එහෙත් එවන් මරණයක් වෙත පැමිණෙන්නට ලැබීම කණ කැස්බෑවකු විය සිදුරෙන් එළිය දකිනවා
වැනිය.
එහෙත් රේරුකානේ චන්දවිමල මහා නා හිමියන් සූදානම් වී සිටින්නේ බියෙන් ශෝකයෙන් තොරවූ
උපේක්‍ෂා සහගත සිතින් මරණය පිළිගැනීමටය. ලෝකයේ එවන් අවසානයක් දකින්නට සූදානම්ව
සිටින්නේ කීයෙන් කී දෙනාද?
මහා නා හිමියන් සිතූ පැතූ ජීවිතයේ අවසානය ඒ ආකාරයෙන්ම නිමා කිරීමට උන්වහන්සේට හැකි
වූයේද?
ඒ මරණ මංචකය අසලට ඔබව ඉක්මනින් කැඳවාගෙන යමි.
බිය නොවන්න! මා ඔබ කැඳවාගෙන යන්නේ යෝනිසෝ මනසිකාරයෙන් අසිරිමත් ක්‍රියා දාමයක අවසන්
නිමේශය දකින්නට ය.
මහා නායක හිමියන් 92 වන වියට පත් වන විට ඇස් දෙකම පෙනෙන්නේ නැත. ඇවිද යාමටද අපහසුය.
ඒ බාහිර ආපදා මොනතරම් ඇති වුවද උන් වහන්සේගේ ශීලාදී ප්‍රතිපත්ති කඩ නොකරමින් ඵළෙසම
පවත්වා ගෙන ආහ. එසේ දුර්වල තත්වයක සිටියත් කළ හැකි මෙන්ම කළ යුතු සෑම කටයුත්තක්ම
අවසාන මොහොත දක්වාම කිරීමට උත්සාහ ගත්හ. කිසිම මන්දෝත්සාහී ගතියක් සිත තුළ නොවීය.
‘දැන් වුවත් කවුරු හෝ ඉගෙන ගන්න කැමැති නම් ඉගැන්වීම් කරනවා. මේ දවස්වල කුකුල්පනේ
සුදස්සී හිමියන්ට ත්‍රිපිටකය ඉගැන්වීම් කරනවා. ඇහෙන්නට පොත කියෙව්වාම පැහැදිලි කරලා
දෙනවා. පන්සලේ සිටින අයගේ සුව දුක් සොයා බලනවා. අවශ්‍ය වූ විටක උපකාරත් කරනවා’ මහා
නා හිමියන්ගේ දිවි ශතකයේ අවසන් දශකයේ මතකය ධම්මානන්ද හිමියන් මෙනෙහි කළේ එලෙසය.
යෝගාවචර භික්‍ෂූන් වහන්සේ බහුතරයක් ආරණ්‍ය ගත වන්නේ විමුක්ති සුවය සොයා යන චාරිකාව
ද සාර්ථක කර ගැනීමට බාහිර බාධාවන්ගෙන් තොර විවේක සුවය – අවශ්‍ය නිසාය.
විහාරස්ථානයක අධිපතිකම් දරමින්, බණට පිරිතට පාංශුකූලයට වඩිමින්, පරිපාලන කටයුතු
වලටද සම්බන්ධ වෙමින් දායක දායිකාවන්ගේ ඕනෑ එපා කම්ද පිරිමහමින් ග්‍රාම වාසීව හෝ
නාගරික වැඩ වසන භික්‍ෂු ජීවිත වැඩි කාලයක් ගෙවෙන්නේ අවිවේකි තත්වයෙනි. භාවනා
අභ්‍යාසයේ යෙදෙමින් සමථ විදර්ශනා ආදි ඥානයන්ගෙන් සිත සුපොහොසත් කර ගැනීමට එවැනි
පසුබිමක් බාධාවන් නිසා එවන් භික්‍ෂුන් වහන්සේලා නෙක්ඛම්ම පාරමිතාව පුරමින්
පන්සලෙන්ද ඈත් වී ආරණ්‍ය ගත වෙති. සෙනසුන් දිවියද අපහසු නම් හුදෙකලාව වන ගත වෙති.
එහෙත් එවන් භික්‍ෂූන් වහන්සේ බහුතරයකට පිහිටට සිටින්නේද රේරුකානේ චන්දවිමල මහා නා
හිමියන් ලියූ පොත් පෙළය.
මෙතන ඇති විශේෂය වන්නේ අප මහා නා හිමියන් අරණ්‍යගත නොවී ගමේ විහාරස්ථානයේම වැඩ
සිටීමය. ඒ නිසාම වගකීම් සහිත විහාරස්ථානයේ අධිපතිකම දරන්නටද උන් වහනසේට සිදු වූ
පමණක් නොව ස්වේජින් නිකායේ මහා නායක පදවියේ බැරැරුම් වගකීම් රාශියද දැරීමට සිදුවූහ.
එපමණක්ද නොව විශාල ධර්ම ග්‍රන්ථ රාශියක්ද ලිවීමට පෙළඹුණේය.
මේ සංකීර්ණ සමාජ තලයේ නොයෙකුත් ක්‍රියාදාමයන් සිදු වුවද ඒ සියල්ල දෙස උපේක්‍ෂාවෙන්
බලමින් ප්‍රතිපත්ති මත පිහිටා කාලය කළමනාකරණය කරගැනීමට උන්වහන්සේට විවේකය තිබුණේය.
එවන් වාතාවරණයක වුව මහා නා හිමියන්ගේ සිත දියුණු තත්වයක පැවැති බව උන්වහන්සේගේ
ජීවිතය කියැවීමේදි අපට තේරුම් ගත හැක.
නෙළුම් පතක් පෝෂණ ගෙන වැඩෙන්නට ජලය අවශ්‍යය. මහ ජල තටාකයේදි නෙළුම්පත සරුවට වැඩෙයි.
ජලයේම වැඩී ජලයේම රැඳී පවතී. තුෂර බිඳුවක් හෝ අමෝරා වැසි වසින විට පතිත වන ජල
බිඳුවක් හෝ නෙළුම් පත රඳවාගෙන නො සිටියි. මේ සමාජ ප්‍රවාහයේ භුමිය මතම මහා නා
හිමියන්ගේ පිවිතුරු පීඨිකාව ගොඩ නැගෙන්නේද එපරිද්දෙන්මය. මේ සමාජ භූමිකාවේ කිසිදු
බාහිර බරක් හිතේ තෙරපා ගන්නට හිස මත තබා ගන්නට උන්වහන්සේ නොපෙළෙඹෙන්නේ ඒ නිසාය.
මහා නා හිමියන් පවසන පරිදිම උන් වහන්සේ කුඩා කළ සිටම යම් කිසි භාවනාවක යෙදුන බවත් ඒ
භාවනාවන් පිරිහෙන්නට නොදී අත නොහැර දිගටම කරගෙන ආ නිසාත් උන්වහන්සේ රැඳුන ස්ථානය
ප්‍රශ්නයක් නො වුණ බව පෙනේ. පොත් ලිවීමත් භාවනාවත් එකක්ම යැයි පැවසීමෙන් පෙනී යන්නේ
භාවනාවද උන්වහන්සේගේ ජීවිතයේ ඉතා ප්‍රමුඛ ප්‍රබල අංගයක්ව පැවතුණු බවයි. ඒ සඳහා වෙනම
කාලයක් මිඩංගු කිරීමට උන්වහන්සේට අවශ්‍ය නොවීය.
1897 වසරේ ජූලි නොහොත් ඇසළ මාසයේ 19 වැනි දින උපන් රූබල් ගුණවර්ධන කුමරුවා 1906
වසරේ ජනවාරි 08 වැනි දින සසුන් ගත වූ බව අපි දනිමු
දින මාස අවුරුදු කාල ගත කරමින් පැමිණි දීර්ඝ මාර්ගයේ 1997 වසරද එළඹ තිබුණි. 1897
සිට 1997 වන විට වසර 100 ක් ගෙවී අවසානය.
කාලමානය ගෙවී යමින් 1897 ඇසළ මාසය එළඹුණාසේම 1997 වසරේ ඇසළ මාසයද උදාවිය. |
අව
අටවක
අමාවක
පුර
අටවක
පසෙලාස්වක