ජංගම දුරකථනය සතුරකු නොවිය යුතු

ශාස්ත්‍රපති
දොඩම්පහළ
ශ්‍රී රාහුල හිමි

ජංගම දුරකථනය නිසා තරුණ පරපුරට හොඳට වඩා නරකක් සිදුවන බව අප පසුගිය සතියේ එනම් ජනවාරි 31 වැනිදා කලාපය ඔස්සේ කතා කළා. දූ දරුවන් මේ ව්‍යසනයෙන් ගොඩ ගන්නේ කොහොමද, මවුපියන් දැනුම්වත් විය යුතු විශේෂිත කරුණු මොනවාද කියා අපි අද සලකා බලමු.

ජංගම දුරකථන හරහා තාරුණ්‍යයේ සිදුවන විනාශය තවම හරිහැටි සමාජයෙන් එළියට පෙනෙන්න පටන්ගෙන නැහැ. ආදරය, පේ‍්‍රමය තරුණ දූ දරුවන්ගෙන් වෙන් කරන්න බැහැ. කොහොම වුවත් මවුපියන් දරුවන් දැනුම්වත් කළ යුත්තේ කුමන හේතුවක් මතවත් තමන්ගේ ඡායාරූප ජංගම දුරකථන මඟින් ලබාගැනීමට කිසිවකුටවත් ඉඩ නොදිය යුතු බවටයි.

අපේ මවුපියන්ට වඩා දරුවන් ජංගම දුරකථනය සම්බන්ධව දැනුම්වත් වී සිටීම මේ ව්‍යසනයට බොහෝ දුරට හේතු පාදක වී තිබෙනවා. ජංගම දුරකථනයක් දරුවකුට අවශ්‍ය වන්නේ හදිසි පණිවුඩයක් නිවෙසට ලබා දීමට , එහෙමත් නැත්නම් මවුපියන්ට තම දුවට පුතාට හදිසි පණිවුඩයක් ලබා දීමටයි.

යම් සමාජ දැනුමක් ඇති, අඩුම වශයෙන් උසස් පෙළ මට්ටමේවත් සිටින සිසුන්ට හැර සෙසු කුඩා දරුවන්ට ජංගම දුරකථන ලබා නොදෙන ලෙස අප පසුගිය සතියේ මවුපියන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියා. දැන් මවුපියන්ට ප්‍රශ්නයක් පැන නඟිනවා කුඩා දරුවකුට පණිවුඩයක් ලබා දෙන්නේ කෙසේද? දරුවාට හදිසි වුවමනාවක් වුවහොත් ඔහු ඒ පණිවුඩය අම්මාට තාත්තාට ලබා දෙන්නේ කොහොමද?

අද බොහෝ දරුවන් පාසල් වෑන් රථවලින් පාසල් යන්නේ. වෑන් රථයේ රියැදුරු මහතා ළඟ නැත්නම් දරුවන් බලාගන්නා තැනැත්තිය ළඟ දුරකථනයක් තිබෙනවා. එමඟින් පණිවුඩයක් ලබා දීමට පුළුවන්. එසේම අද ලංකාවේ දුෂ්කරම ප්‍රදේශයක වුවත් කාසි දමා කතා කරන්න පුළුවන් දුරකථන තිබෙනවා. ඒ වගේම දුරකථන ඇමැතුම් ලබා ගත හැකි ඇමැතුම් මධ්‍යස්ථාන (කොමියුනිකේෂන්) තිබෙනවා. කුඩා දරුවෙකුට මවුපියන් සමඟ සම්බන්ධ වෙන්න ඒ සන්නිවේදනය හොඳටම ප්‍රමාණවත් .මවුපියන් දරුවන්ට වැඩි පහසුව සලසන්න යෑම අද විශාල විපතක් වෙලා. පාසල් යන දරුවන් තම යහළුවන්ට විහිළු කරන්න ඇතැම්විට කාසි දමා කතා කළ හැකි දුරකථන උපයෝගීකර ගන්නවා එය මවුපියන්ට පණිවුඩයක් ලබාදීමට යොදා ගැනීම අපහසු වන්නේ කොහොමද?

විදෙස් ගත වෙලා ඉන්න අම්මා, තාත්තා තමන්ගේ දුව පුතා විභාගෙ හොඳින් සමත් වුණාම එවන්නෙ ජංගම දුරකථනයක්. වැරැද්ද කරන්නෙ මවුපියන්මයි.

නිවෙසේ පරිගණකයක් නොමැතිව අන්තර්ජාලයට යෑමට නොහැකි තත්ත්වයක් මීට දශකයකට පමණ කලින් තිබුණෙ. පස්සෙ ලැප්ටොප් පරිගණක ආවා. දැන් අතේ තිබෙන ජංගම දුරකථනයෙන් අන්තර්ජාලයට යන්න පුළුවන්. මවුපියන් මේ සම්බන්ධව මීට වඩා දැනුම්වත් විය යුත්තේ අන්න ඒ නිසයි.

අද විදුලි සංදේශ නියාමන කොමිසම ඇසැබිවෙබ් අඩවි තහනම් කළත් එම වෙබ් අඩවි වලට යන්න වෙනත් පාරවල් විවෘත වෙලා තිබෙනවා. අන්තර්ජාල පහසුකම් තිබෙන, අන්තර්ජාලයේ සැරිසරන දරැවන් මේ බව දකිනවා. එහෙත් වැඩිහිටියන් දන්නේ නැහැ.එතැනයි ගැටලුව මතුවී ඇත්තේ.

ජංගම දුරකථන හරහා තාරුණ්‍යයේ සිදුවන විනාශය තවම හරිහැටි සමාජයෙන් එළියට පෙනෙන්න පටන්ගෙන නැහැ. ආදරය, පේ‍්‍රමය තරුණ දූ දරුවන්ගෙන් වෙන් කරන්න බැහැ. කොහොම වුවත් මවුපියන් දරුවන් දැනුම්වත් කළ යුත්තේ කුමන හේතුවක් මතවත් තමන්ගේ ඡායාරූප ජංගම දුරකථන මඟින් ලබාගැනීමට කිසිවකුටවත් ඉඩ නොදිය යුතු බවටයි. මේ ඡායාරූප වලට තමන්ගේ ජීවිතයම විනාශකර දැමිය හැකි බව අපේ තරුණ දූ පුතුන් දන්නේ නැහැ.

එසේ ලබාගන්නා ඡායාරූප අන්තර්ජාලයට යැවීමට කටයුතු කළොත් ඒ ඡායාරූපය අයත් තරුණියට විවාහයක් කර ගැනීමට ලැබෙන්නේ නැහැ. විවාහ වුණත් යම් දිනක අන්තර්ජාලයෙන් එම ඡායාරූප දුටු දා පටන් ස්වාමිපරුෂයා සමඟ ගැටුම් ඇති විය හැකියි නේද?

මීට හොඳම උදාහරණයක් ලබා දෙන්නම්. විවාහ වී වසර හතරකට පසුව වෛද්‍යවරියකගේ විවාහය අද දෙදරා යන තත්ත්වයට පත්වෙලා. ඇයගේ ස්වාමිපුරුෂයාත් වෛද්‍යවරයෙක් කුමක්ද සිදුවෙලා තිබෙන්නේ?

මේ වෛද්‍යවරිය උසස් පෙළ හදාරන අවධියේ ඇයගේ පොතක අලවා තිබූ යම් සේයාරුවක් පැරැණි පෙම්වතා ජංගම දුරකථනයෙන් ඡායාරූප ගත කර තබාගෙන ඇය විවාහ වූවාට පසුව ඇයගේ ස්වාමිපුරුෂයාට දැක බලා ගත හැකි ලෙස අන්තර්ජාලයට මුදා හැරලා. ඇය සේයාරුවක් අරගන්න අවස්ථාවක් ලබා දී නැහැ. ඇයගේ පොතක තිබූ අඟපසඟ තරමක් නිරාවරණය වූ සේයාරුවක් එසේ තමන් සතුව තබාගෙන ඉඳලා.

මවුපියන් වගේම තරුණ වයසේ දූ දරුවන් පවා මේ අවබෝධය ලබා ගත යුතුය. විශේෂයෙන්ම කිසිදු අවස්ථාවක වීඩියෝ ගත කිරීමට කිසිවකුට ඉඩ ලබා නොදීමට තරුණ දූ පුතුන් දැනුම්වත් කිරීමට මවුපියන් කටයුතු කළ යුතුයි.

එදා සහ අද උපකාරක පන්ති පිහිටා ඇති ප්‍රදේශ දෙස අවධානය යොමු කර බලන්න. පෑනක් ,පැන්සලක්, අඩිකෝදුවක්, ගන්න ඡායාපිටපත් කර ගන්න. රෝනියෝ මුද්‍රණය කර ගන්න එදා උපකාරක පන්ති අසල ඕනෑ තරම් පහසුකම් තිබුණා. අද උපකාරක පන්ති වැඩි වශයෙන් ඇති නුගේගොඩ, ගම්පහ, කිරිබත්ගොඩ, මහනුවර, කුරුණෑගල, නගර දෙස හොඳින් බලන්න. උපකාරක පන්ති අසල කුලියට නවාතැන් දෙන ස්ථාන වැහි වැහැලා. ‘කාමර කුලියට දෙනු ලැබේ’ කියන නාම පුවරු ඕනෑ තරම්. ත්‍රී රෝද රථ ගාල් ඒ අසලම තවත් පැත්තකින් ඇඳුම් අලෙවි කරන වෙළෙඳ සැල්. ජංගම දුරකථන පහසුකම් සපයන වෙළෙඳ සැල් තවත් පැත්තකින්. කෙටි ආහාර, අයිස්ක්‍රීම් අලෙවි සැල් තවත් තැනක.

මේ ආයතනවල සේවා ලබාගන්න කවුද යන්නෙ? රටේ අනාගතය භාර ගන්න ඉන්න තරුණ දූ දරුවො සිතා බලන්න. මේ ආකාරයට දිගටම කටයුතු සිදුවුණොත් රටේ අනාගතයට මොකද වෙන්නෙ? මවුපියෝ මේ ගැන විශේෂ අවධානය යොමු කරන්න ඕන.

‘ජංගම දුරකථනයක් අපේ දරුවා නම් තාම ඉල්ලුවෙ නෑ’ කියල ඇතැම් මවුපියො කියනවා. හොඳට හොයල බලන්න ඕන මේ දරු දැරියො ගැනත්. අද දරු දැරියො ළඟ දුරකථනයක් නොවෙයි සිම් කාඩ් පත් තිබෙන්නෙ. යහළුවකුගෙ දුරකථනය ඉල්ල ගෙන සිම් කාඩ් පත යොදල කතා කරනවා. ඇතැම් විට මවගේ හෝ පියාගේ දුරකථනයම අරගෙන එහි සිම් කාඩ්පත ඉවත් කරල තමන්ගෙ සිම් කාඩ්පත යොදල පණිවුඩ ලබා දෙනවා. දූ දරුවන්ගේ පොත් කවර අස්සේ, ඔවුන්ගෙ පාසල් බෑග්, ආදිය ඇතුළත හොඳින් පරීක්‍ෂා කර බැලීමට මවුපියන් වගබලා ගත යුතුයි. මවුපියන් මේ හැමදේම කරන්නේ දරුවන්ට අයහපතක් කරන්න නොවෙයි. ඔවුන්ට නොතේරුම් කාලේ, සමාජ දැනුම අඩු කාලේ වැඩිහිටියන්ගේ ආරක්‍ෂාව , සොයාබැලීම නිසිපරිදි නොලැබුණොත් විනාශ වන්නේ ඔවුන්ගේ අනාගතයයි.

එසේම මවුපියන් අනුකරණය කිරීමටත් දරුවන් නිරතුරුවම උත්සාහ ගන්නා බව අප හොඳින් මතක තබා ගත යුතුයි. අප දුරකථන ඇමැතුමක් ලබාගෙන කොපමණ වෙලා ගත කරනවාද? පණිවුඩය පසෙක තබා කෑවද? බිව්වද? මෙකි නොකී දහසක් ආගිය කතා වලින් පස්සෙ තමයි අවශ්‍ය කාරණයට යන්නෙ. කාලය නාස්ති කරනවාට අමතරව මේ දුරකථන බිල්පත් ගෙවිය යුත්තේත් තමන්ම බව අමතක වෙලා නේද? අප දරුවන්ට ආදර්ශමත් වන්නේ කෙසේද?

දුරකථනයෙන් කතා කළ යුත්තේත් වචනයේ සංවරකමත්, කාලයේ වටිනාකම ගැන හැඟීමත් ඇතිවයි.අප තුළ විනය හා හික්මීමේ අඩු පාඩු තිබේ නම් දරුවන් තුළ ශික්ෂණයක් ඇති කරන්නේ කොහොමද? මේ ගැනත් කල්පනා කළ යුතුයි.

දරුවන්ට කිරි වීදුරුවක් බොන්න. බිස්කට් එකක් කන්න තිබෙන මුදලට විදින සංස්කෘතියක් බිහිවෙලා. රුපියල් විස්සටත් රීලෝඩ්, ටෙලිෆෝන් කාඩ් තිබෙනවා. ඒ විතරක් නොවෙයි ණයටත් කතා කරන්න පහසුකම් තිබෙනවා. මුළු රටම ණයකාරයො කරලා.

අද ඇතැම් එෆ්. එම් . නාළිකා ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු දෙන ජයග්‍රාහකයන්ට තෑගි හැටියට දෙන්නෙ රීලෝඩ් . එහෙමත් නැත්නම් වෙළෙඳ සැලක පළමු ගනුදෙනුකාරයන්ට දෙන්නෙ රීලෝඩ්. මුළු සමාජයම නොපෙනෙන භයානක තත්ත්වයකට පත්වෙලා.

තමන්ගේ දරුවන් ගැන නිරතුරුවම විමසිලිමත් වුණොත් මවුපියන්ට දූ දරුවන් හදා ගන්න එක අමාරු වැඩක් නොවෙයි. එහෙම වුණොත් සන්නිවේදනයෙන් නියම ප්‍රතිඵල අපට ලබාගන්න පුළුවන්.ගුණධර්ම හඳුනන පරපුරක් සහිත නියම සෞභාග්‍යමත් රටක් බිහිවන්නේ එවිටයි.

සටහන
තාරක වික්‍රමසේකර