කිසාගෝතමී තෙරණින් වහන්සේ

ධනයෙන් ඉසුරු බර
වෙසෙන රජ මැති සිටු වර
සැවැත්පුර මනහර
පැල්පතක් විය දිළිඳු දුක්බර

සඳකැළුම් ඉහිරුණ
කොඳ කැකුළක් සේ පිබිදුණ
දනන් මන පිනවන
ළදැරියක ගෝතමී නමින් වන

ගත මඳක් දුබල ය
ඉඟ සුඟ සිඟිති සසලය
පැහැපත් ය කොමළය
කිසාගෝතමි නමින් පතළ ය

ඇගේ රුව විමසා
ගනු පිණිස දිවි සරසා
කුල ගෙයක් උදෙසා
ගියා පතිනියකවී නොලසා

දිළිඳුකම මතු කොට
සිටියෝ නිවැසි සරසට
විඳිමින් නෙක් ගැහැට
පිනක් පලදිනි ඇයට පුතකුට

දිනක් නොසිතුව ලෙස
පොඩි පුතු රෝ ගඟට බැස
පිහිනා එතෙර දෙස
ගියේ ඇගෙ ළය සෝ අනල ඉස

මළත් ඔහු නොමළා
සිතමින් සෙනෙහෙ නොහළා
උකුළ මත හොවලා
උමතුවෙන් ගිය මඟට බැසලා

බුදුහිමිගෙ පා මුල
තබා පුතු කය ඒ මළ
පිළියම් අයැදි කල
සමිඳු මෙත පා මෙසේ වදහළ

කිසිවකු නොමළ තැන
විමසා බලා නිති දැන
අබ මිටක් ඇරැගෙන
එන්න නැඟනිය දෙන්න ඔසු පැන

සමිඳු බස තෙවලා
ගෙන්ගෙට යමින් අසලා
නොමැති විට සොයලා
අනිස බව ලොව සිතට දැනිලා

පුතු දමා සොහොනට
ගොස් ජේතවන වෙහෙරට
අබෙන් කම් නැත මට
කියා වැටුණා සමිඳු පාමුල

කම් සැපත දුක ම ය
සිඳලූ විටදි සුඛ ම ය
ඇසූ අම දහ ම ය
පිපුණි සිත සෝවාන් පියුම ය

ගොස් මෙහෙණි අරමට
විදසුන් වඩා මනසට
නසා කෙලෙසුන් මිට
ලැබූ අරහත් ඵලය ලොව සෙට

රළු සිවුරු දරමින
මෙහෙණින් අතර අපමණ
අග පදවි ලබමින
පිරිනිවන් පෑ සිතට තුට ගෙන

දඹගල්ලේ
කේ.බී. රත්නායක