ධර්ම දේශනාව:

දසත පැතිරෙන සුවඳ

නමෝ තස්ස භගවතෝ අරහතෝ
සම්මා සම්බුද්ධස්ස

අප්පමතෙතා අයං ගෙන්‍ධා
යායං තගර චන්දනී
යො ච සීලවතං ගෙන්‍ධා
වාති දෙවේසු උත්තමො
 

ශ්‍රද්ධාවන්ත පින්වත්නි,

ධර්ම දේශනාවට මාතෘකාව වශයෙන් සඳහන් කරන ලද්දේ ධම්ම පදයට අයත් පුෂ්ඵ වග්ගයේ දහතුන් වන ගාථාවයි. මේ ගාථාවේ සරල තේරුම නම් ‘තුවරලා සුවඳ, සඳුන් සුවඳ යන යම් මේ සුගන්ධයන් ඇද්ද, ඒවායේ සුවඳ ඉතා ස්වල්පය, සිල්වත් වූ බුද්ධාදී සත් පුරුෂයන්ගේ යම් සිල් සුවඳක් වේද ඒ සිල් සුවඳ උතුම් වූයේ දෙව්ලොවෙහිදු හමන බවයි. ඉහත ගාථාවේ ‘අප්පමතෙතා’ යැයි වචනයක් වේ. එහි තේරුම නම් සුළු බව යන්නයි. තුවරලා ආදී මල්වල හා සඳුන්වල සුවඳ ඉතා සුළුය. ඒ සුවඳ මිනිස් ලොවටම වුවත් දස දිග නොපැතිරේ. උඩු සුළඟට නොහමයි. හැම තැනකම නොපැතිරෙන හෙයින් සුළුය. සිව්වන පදයේදී ‘දේවේසු’ යැයි සඳහන් වචනයකි. එහි අර්ථය නම් දෙවියන් අතර පවා හමන බවයි. සිල්වතුන්ගේ සිල් සුවඳ දෙව්ලොව පවා හමන බව සඳහන් වේ. අප මනුෂ්‍යයකු ලෙස ජීවත්වන කාලයේ දී ජීවත්වන්නට උත්සාහ ගත යුතු වේ. යහගුණයන්ගෙන් හෙබි මනුෂ්‍යයෙකු විය යුතු ය. හිස, දෙඅත්, දෙපා ආදී අවයව මිනිසෙකුට සමාන වූ තරමින් හෝ දෙපා නගා ගිය තරමින් මිනිසෙක් නොවනු ඇත. වහා කිපීම, ඉතා පහත් අන්දමින් රාග අදහස් ක්‍රියාවේ යෙදවීම, අන්‍යයන්ට ඊර්ෂ්‍යා කිරීම ආදී පහත් ගුණ මනුෂ්‍යයන් තුළද පවතී නම් ඔවුහු නියම මනුෂ්‍යයෝ නොවෙති. අප තුළ එබඳු ගුණ පවතී නම් වහා එය වෙනස් කර නියම මනුෂ්‍යයෙකුවීමට උත්සාහ කළ යුතු ය.

ඉතිරිය»

• නිවැරැදි චින්තන පිළිවෙත

• නිවන් ලබන මඟ සකසමු

• සත්වයාට විමුක්තිය සලසන සත් වැදෑරුම් අවබෝධය

• වස් විසීමේ ආරම්භය හා විකාශනය

• සැදැහැ සිතේ වැඩෙන කුසල්

• සදහම් දැනුම