භේරිවාද ජාතකය

අද කවරයේ සිතුවමින් දැක්වෙන්නේ භේරිවාද ජාතකයයි.

භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දෙව්රම් වෙහෙර වැඩ සිටින සමයෙහි අකීකරු භික්ෂූන් වහන්සේ නමක් අරභයා දේශනා කළහ. පෙර බරණැස් නුවර බඹදත් රජ සමයෙහි අප මහා බෝසතාණන් වහන්සේ බෙර වයන කුලයක ඉපදී සිටියහ. ඒ නුවර නැකැත් කෙළි ප‍්‍රසිද්ධ විය. නැටුම් මඬුවෙහි බෙර වාදනය කොට වස්තුව සපයා ගෙන ඒමට ඔහු සිය පුතු සමඟ එහි ගියහ.

එහිදී ධනය උපයාගෙන ආපසු ගම රට බලා එන්නට විය. ඒ එන අතර මඟ මහා වනාන්තරයකි. පුතුද නිතර බෙර ගසමින් පියා පසුපස එන්නට විය. එසේ නොකොට මඟ යන එන ප‍්‍රධානීන්ට වයන බෙර පද පමණක් ගසන ලෙස පියා නියම කෙළේය. එහෙත් පුතු ඊට අවනත නොවීය. ‘බෙර හඬින් ම හොරුන් පලවා හරිමි’ යැයි කියමින් නොනවත්වාම බෙර වැයී ය. සොරු පැමිණ ඔවුන් දෙදෙනාගේ වස්තුව පැහැර ගත්හ. එවිට බෝධි සත්ත්වයන් වහන්සේ ‘‘බෙර ගැසිය යුතු ය. එහෙත් පමණ ඉක්මවා, නිතර එය නොකළ යුතුය. අපි බෙර වයා කහවණු සියයක් ලැබීමු. නුඹ විසින් නිරන්තරයෙන් බෙර ගසනු ලැබීම නිසා එයද විනාශ විය’’. යැයි පුතුට කීහ.

එකල පුත‍්‍රයා නම් අකීකරු භික්ෂුව ය. පියාණෝ නම් මේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ම යැයි වදාළ සේක.