|
දොරෙහි සීනුව නාද විය.
“දොර ඇරලා බලන්න”
යශෝධරා සේවිකාවට කීවා ය.
ඒ රාජ පුරුෂයෙකි.
“දැන් සුද්ධෝදන මහ රජතුමා යශෝධරා බිසවුන් වහන්සේ හමුවීමට එනවා”
ඔහු කීවේ ය.
සේවිකාව වහා රජුට අසුනක් පිළියෙළ කළා ය. යශෝධරා සැතපෙන කුඩා පුත් කුමරු දෙස බලා
සුසුමක් හෙළුවා ය.
මහරජතුමා කුටියට පිවිසුණේ ය.
“දුව ඔබ දිවා භෝජනයට නො පැමිණි බව ප්‍රජාපතී මෑණියන් පැවසුවා. ඔබ උදේ ආහාරයත් ගත්තේ
නැහැ නේද?
රජතුමා හීන් හඬින් කීවේ ය.
ඇය නිහඬ ව කණුවකට හේත්තු වී සිටියා ය.
 සුවඳ තෙලින් දැල්වුණු පහන නිවී කුටිය මඳ අඳුරක තිබිණ. සේවිකාව පහනට තෙල් දමා එය යළි
දැල්වුව ද අඳුර මුළුමනින් ම පහවූයේ නැත.
යශෝධරා කඳුළු සඟවා ගැනීමට ගන්නා වෙහෙස රජුට පෙනිණ. රජුගේ දෑස ද කඳුළෙන් පිරී ඇති
සැටි ඇයට පෙනිණ.
“දුව නොකා නොබී ඉඳීම මේ ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් නොවෙයි. එය අපේ කුඩා පුත් කුමරාට
බලපානවා. ප්‍රජාපතී මෑණියන් කියන්නේ පුතකුට කිරි දෙන මව ශෝක වීම හොඳ නැහැ කියලයි.”
“පියාණනි, මා එය දන්නවා. මට හිත හදාගන්නට පිළිවන්.”
ඇය කඳුළු පිස මඳ සිනාවක් පෑවා ය.
“ඇත්තට ම දුව ඔබට එය පිළිවන්. දුව බුද්ධිමත්, නැවත සිද්ධාර්ථ මාලිගයට ගෙන්වා ගැනීමේ
වැඩපිළිවෙළක් අප ක්‍රියාත්මක කරනවා. දැනටමත් ඇමැතිවරු දෙදෙනෙක් ඔහු සොයාගෙන ගිහින්”
“ඔහු බුදු නොවී ආපසු එන්නේ නැහැ”
රජු නැඟිට, යළි හිඳ ගත්තේ ය.
“දුව දන්නේ නැහැනේ. මා සිද්ධාර්ථට ගිහි ගෙය හැර යන්නට අවසර දුන්නා”. රජු කීවේ ය.
යශෝධරා නිහඬ ව සවන් දුන්නා ය.
“එය සිදු වූයේ මෙසේ ය. මා නිදා සිටිය දී ඔහු මගේ කුටියට ඇතුළු වුණා. මා නැඟිටුවා
ඔහු මෙසේ කීවා. පියාණන් වහන්ස, මට ගිහිගෙය හැර යාමට වෙලාව ඇවිත්. මා යා යුතුයි. මේ
පිළිබඳ ව මා ඔබගෙන් ද, රට වැසියන්ගෙන් ද සමාව ඉල්ලනවා.
මෙසේ කී විට මා කීවා මෙය මටත්, රටටත්, දැරිය නොහැකි පාඩුවක් බව. මා කීවා ඔහුට ඕනෑ
කුමක්ද? ඒ සියලු දේ සපයා දෙන බව. එවිට ඔහු කීවා මා ඉල්ලන දේ දිය හැකි නම්, මේ රජ
සැප අතහරින්නේ නැහැ. මා ඉල්ලන දේ දිය නොහැකි නම් මට යන්නට අවසර දෙන්න කියා.
“ඔබට අවශ්‍ය ඕනෑම දෙයක් දෙන්නට මට පිළිවන්. මට කළ නොහැකි දෙයක් නැහැ. මට එය අපහසු
නම් ගිහිගෙය හැර යාමට ඔබට අවසර දෙනවා. කියන්න ඔබට වුවමනා දේ” මා කීවා.
එවිට සිද්ධාර්ථ මගේ යහන කෙළවරක හිඳගත්තා. ඔහු කීවා ඉල්ලීම් හතරක් තියෙනවා පියාණනි,
මහලු නොවීමේ හැකියාව මට ලබා දෙන්න, රූමත් ව, පැහැපත් ව, හැමදාම තරුණ පෙනුමෙන්
සිටීමට හැකියාව මට ලබා දෙන්න, රෝගයක් නො වැලඳීමේ හැකියාව මට ලබා දෙන්න, කිසිකලෙක
මරණයට පත් නොවී සිටීමේ හැකියාව මට ලබා දෙන්න.
ඔහු ඉල්ලීම් හතර ඉදිරිපත් කළා.
මට කීමට කිසිවක් නැතිවුණා. මා පිළිතුරු දුන්නේ කඳුළුවලින්.
පුතණුවනි, ඔබේ ඉල්ලීම් එකක්වත් ඉටුකිරීමට මට අපහසුයි. ඉටුකළ නොහැකි නම් ඔබට ගිහිගෙය
අත්හැර යාමට අවසර දෙන බව මා මුල දී කීවා. ඒ අනුව මා ඔබේ ඉල්ලීමට ඉඩ දෙනවා.
ලෝක සත්ත්වයා ජරා, ව්‍යාධී, මරණාදී දුකෙන් ගැලවීමට ඔබ ගන්නා ප්‍රයත්නය සඵල වේවායි
මා ප්‍රාර්ථනා කරනවා. ඔබට සුබ පතනවා. මා මෙසේ කී විට ඔහු බිම වැටී මට නමස්කාර කළා.
“පියාණනි, මගේ අරමුණ මා ඉටුකර ගන්නවා. එය ඉටුවෙනවා. ඉන්පසු ඔබ දැකීමට මා එනවා.”
ඔහු මෙසේ කියා කුටියෙන් පිටතට ගියා. ඔහුගේ දෑසින් වැගිරෙන කඳුළු මා දුටුවා. ඉන්පසු
මා නො නිදා පහන්වන තුරු සිට උදෑසන කිඹුල්වත්පුර වැදගතුන් රැස් කළා. මේ සිදුවීම්
ඔවුනට දැනුම් දුන්නා.
ගිහි ගෙය හැර යෑම වැලැක්වීමට කළ හැකි සියලු දේ අප කළා. ඒවා නිරර්ථක වුණා. ඔහුගේ ගමන
වැලැක්විය නොහැකියි. මා ඔවුන්ට කීවා.
ඔවුන් මගේ බසට එරෙහි ව නැඟී සිටියා.
“සිද්ධාර්ථ තවත් සතියක් ගිහිගෙයි රැඳුණහොත් ඔහු සක්විති රජ වෙනවා. එවිට එය
ශාක්‍යයන්ගේ මහා ජයග්‍රහණයක්. අපි සතර වාසල් මුරකරමු. ඉදිරි දින හතේ නොනිදා
සිටිමු.” ඔවුන් එසේ යෝජනා කළා.
“දුව, ඔබ දන්නවනේ. එ සතියම ඇස නො පියා අප මුර කළා. මාත් එක දොරටුවක සිටියා.”
යශෝධරාගේ කඳුළු වියළී තිබිණ.
“පියාණනි, ඔබ කී සියලු දේ මා දන්නවා. ඔබ සමඟ කළ සාකච්ඡාව පිළිබඳ සිද්ධාර්ථ මට කියා
තිබුණා. ඔබගේ අනුමැතිය ඔහුට ලැබුණු බව කීවා.”
සුදොවුන් රජුගේ මුහුණෙන් පළවූයේ පරාජිත පෙනුමකි. ඔහු නිකට කසමින් දුබල පහන්සිල දෙස
බලා සිටියේ ය.
ප්‍රජාපතී බිසව ආහාර බඳුනක් ද ගෙන ඒ කුටියට පිවිසුණා ය.
“දුව දහවල කෑමට නො ආ නිසා ආහාර බඳුනක් ගෙනාවා.”
ඇය යශෝධරාට ළං වෙමින් කීවා ය.
“මෑණියනි, මට කුස ගින්නක් දැනෙන්නේ නැහැ.”
“කුසගින්න නොදැණුත් ඔබ ආහාර ගත යුතුයි. මන්ද, ඔබේ පුතුට කිරි දෙන්නේ ඔබයි. කිරි දෙන
විට කුසගින්නෙන්, ශෝකයෙන් සිටීම සුදුසු නැහැ. දුව ඒක දන්නවනේ.”
“මා කිරි දෙන වෙලාවට ඉතා හොඳින් හිත හදාගන්නවා. පුතු ගැන මිස අන් කිසිවක් සිතන්නේ
නැහැ. ඒ වෙලාවට මගේ සිත නිවෙන්නේ පුතා පිළිබඳ ආදරයෙන්.” |
