කවි සංස්කරණය දීපා පෙරේරා

සැනසුම

සසරේ අප දිව එනවා
සසරේ අප දිව යනවා

සිරුරේ දැවටෙන සළුපිළි සැඟවුණු
හිමි වත අරගෙන සිත මෙහි එනවා
අඬනා කඳුළැලි කඩා හැලෙනවා
ලේ කිරි කර මව් සෙනෙහෙ ගලනවා

සසරේ අප දිව එනවා
සසරේ අප දිව යනවා

නම් ගම් පළඳා රසින් වැඩෙනවා
නෑ සිය මිතුරන් ගමනට එනවා
ඉඳුරන් එහෙ මෙහෙ දුව පැන යනවා
සැප දුක් සංකා නිති දනවනවා
දම් රස ගඟුලේ නැහැවී යනවා
සිත පහදාගෙන නිති සැනසෙනවා
කැරකෙන ලෝ දම ගමන හදනවා

සසරේ අප දිව එනවා
සසරේ අප දිව යනවා

දිනයක් ඇවිදින් එබී බලනවා
අතහැර යන්නට දුකක් දැනෙනවා
තණ්හා ආශා පොදි සිහි වෙනවා
පව් මලු හිස මත බරට දැනෙනවා
කළ කම් පල දී හඬා වැටෙනවා

සසරේ අප දිව එනවා
සසරේ අප දිව යනවා

දිලිසෙන සළුපිළි ලෙහා දමනවා
සැමගේ ඇඳුමින් හැඩ වැඩ වෙනවා
නිහඬ ව සයනෙක වැතිර නිදනවා
දිරනා කයකට ගරු සරු දෙනවා
නොදැනෙන තව දන කඳුළු සලනවා
නැවතුම නොපෙනෙන ගමනක යන
එන යන ගමනේ නිති පැටලී යන
නැවතුම සොයනා ගමනක යන දන
නිවනේ දොර ඇර සැනසුම ලබමින

සසරේ අප දිව එනවා
සසරේ අප දිව යනවා

නීතිඥ කීර්ති කපුවත්ත
රිදීගම

පෙර රජ දවස

පිළිගෙන දෙසුව දම් රජ නිහඬව තුටින
දුරු කොට පවිටු දුසිරිත් නිති සිත දවන
මතකයෙ රඳන්නට හිමි ලක වැඩි ගමන
කළ දෑ අනන්තයි පෑ තිස් රජු බැතින

සමගිය මෙසිරිලක දහමින් ඔපවූව
මහ වැව් අමුණු නිම නැත රට ඉදිවූව
නිම වුණ කලා නිමැවුම් විස්මිත වූව
පවතියි සදා ලක් මව නිති සැරසූව

වට්ටාරම ටී.ඇම්. පොඩිරාලහාමි

පිළිවෙත

ලෝ වැසි සැම සම්බුදු මඟ වෙතට ම නිති ඇදෙන දාට
“අත්තානං උපමං කත්වා” සම්බුදු හිමි දෙසූ දහම
සිහි කරනා අය වේ නම් සිහිපත් වන දිවා රෑට
හිංසා ලොව දුරුව යතොත් යළි රිදුමක් වේ ද කාට

පියා මව දුව පුතා හෝ නොවන සසරෙහිදි යමෙක්
ලොව නැත වෙන මඟක් දහම තුළින් කෙරෙන පසක්
තණ්හා දුරුකර ලබමින දුකෙන් මිදෙන මඟක්
අන් සතකුගෙ මස් කෑමෙන් නහන්නෙ ඇයි තව පණක්

විවරණයකි වත්මන තුළ සමාජයේ අද පවතින
නමට බොදුනු වුව පල කිම පිළිවෙත මත අය නොරදන
එලොව මෙලොව ජය ගන්නට මැද පිළිවෙත් අනුගමනින
ජීවත් වනු මැන මිනිසුනි අට බැරි නම් පහ රැකගෙන

අම්පිටියේ ඒ.කේ.ඩබ්ලිව් පෙරේරා

දිනෙක හිනැහෙමු

පන්සල පල්ලියට කෝවිලකට යවලා
ගුණ දම් හුරු කරමු ලොව ඇති තතු දැකලා
සුපිපුණු මල් විලස හොඳ දරුවන් හදලා
ලෝකය නැවත පුබුදමු හෙට ගැන හිතලා

ඉසිකෝ මාන සිඳ බිඳ ඉවතට දමලා
කරුණා සුවඳ ගුණ දම් මල් දම් ගොතලා
හමුවන සියලු දෙනගෙ ම සතුටින් ගෙල ලා
හිනැහෙමු දිනක අපි දිනු බව සිහි කරලා

කේ.එම්. නන්දාවතී මැණිකේ
23/2 කුඹුක්කඳන්වල
කිඹිස්ස
දඬුල්ල

සඳ එළිය

රටා මවයි
බෝ මලුව සිසාරා
උවැසියෝ සාධු නද දෙයි
සන්සුන් හඩින්
මුමුණමින් බුදුගුණ ගී
සිලි සිලිය නඟයි මඳ සුළඟ
සිතේ සැනසුම සොයන
නිසසල මිනිස් කැළ
ඇත මලුව
කෙරවල නෙතු පියාගෙන

මාස්පොත ධම්මජෝති හිමි

අමා දහම් රස බෙදා

දහම් අමා රස බෙදා
අනුබුදු හිමි වැඩි එදා
සෑගිරියේ කඳු මුදුනින්
බුදු රැස් කඳ විහිදුණා

දුනු හී සැම බිම තබා
හිමි පා මුල දණ ඔබා
තිස්ස නිරිඳු වැඳ වැටුණේ
සදහම් අම රස ලබා

අඹ පැනය ද විසඳුවා
රජු නැණ බල සැසඳුවා
මිහිඳු හිමිට රජ මැදුරට
වඩිනා ලෙස අයැදුවා

මිරිජ්ජවිල සිරි දන්තනාරායන

පොසොන් සිතිවිලි

දම්සෝ නිරිඳුන් එදා
රජසිරි සසුනට පුදා
දුවයි පුතයි පැවිදි කළේ
දහමට අදරින්

දෙව් පෑතිස් රජ වුණා
මිතුදම ඔපවත් වුණා
දම්සෝ රජු ඇරයුමෙන්
මිහිඳු සමිඳු පැමිණුනා

තිස්සය හඬ පැතිරුණා
රජු දහමට පැහැදුණා
රට වැසියන් සියලු දෙනා
බුදු සිරිතෙන් හැඩ වුණා

දහම් රසය වපුරලා
හැම හදවත් තෙත් කළා
සඟමිත් තෙරණිය මෙහි වැඩ
මෙහෙණි සසුන ඇති කළා

ගිලීමලේ, රත්නපුර
ඩී.එස්. ඇඩ්වින් පෙරේරා

සුවය

රාග සිතින් සිත
දවනු මිසක වෙද
සිසිලස කිසිදා සිතට දැනී
බුර බුරා නඟිනා
අග්නි ජාලයකි
දැවි දැවී සිත ගිනියම් කරනා
දැවෙනු නොදී සිත
දමනය කළ දා
අමා දමේ රස ගඟුලෙ ගිලී
සැනහෙනු නිසැක ය
මොක් මඟ සුවසේ
සිසිල රැඳී

ගයානි කේ. වරකාගොඩ
රත්නපුර

ධනය

(ලෝකෝපකාරය ඇසුරිනි)

මසුරු අය සතු ධන
පත්කළොත් වෙත යහ දන
වැඩක් ම ය සිදුවන
සමාජයෙ හැම අත ම පැතිරෙන

දුක් නොම විඳ ලැබෙන
සම්පත් ඉතා අඩුවෙන
කෙනකු නසමින් එන
ධනය පිළිකුල් කරති නැණ දන

අධමින් ලබන ධන
පවතිනු නොමැත වැඩි දින
දැහැමෙන් ධන සොයන
විටෙක එය සම්පතකි සුව දෙන

තමුන්ටත් නොම ගෙන
අනුන්ටත් කිසි නොබෙදන
වස්තුව රඳන දන
කුඹුරෙ පඹයන් ලෙසයි හිටවෙන

විශ්‍රාමලත් පරිවේණාචාර්ය
ජී.බී.ගුණරත්න