දෑයකට උරුම වුණු කප් තුර එයැම හැඟේ

සහ ජීවනය හද මඬළෙහි සහවාස
ගහ වැල පවා හඳුනන ගුණ සිවු දේස
මහ නා සමිඳු කොටුගොඩ ධම්මාවාස
සිහ නද නිහඬ කොට සමුගති පුරවාස

විත් දම් අමිල අසුනට හඬ විහිදු පසු
සිත් සැනසුණා නියතයි දම් හඬින් දෙසු
සත් සිත් නිවු දිවිතුරු මෙත් දියෙන් මුසු
අත් නළල තබා පුද දෙති සුදන විසු

හෙළ සකු පාලි ගැට පද විවරණය කොට
පෙළ අටුවා ලිහා සරලව දෙසන විට
නිල බල නොවේ මිනිසත්කම සමඟ සිට
තිලකුණු දම් දියෙනි තෙමුවේ සතර වට

නිතරම අරුත් රසයෙන් ඔද වැඩුව බසින්
පොත පත ලියූ අපමණ සිත් නිවන ලෙසින්
ගත නොව සිතම පැවිදිව වැඩ විසුව වෙසින්
ඇත දෙවු විමන් පහළව හිමි දකිනු රිසින්

ගැමි මහ නගර වාසී සැම සමඟ අගේ
නැමියාවකින් විසි සෙවනක් සදිසි නුගේ
බැමි සිඳ කෙලෙස් වැල් බිඳ බිඳ පැමිණි මගේ
හිමි වැඩ සිටිය තැන දෙවුරම් වෙහෙර වගේ

බුරුමෙන් ලැබූ “අග මහ පණ්ඩිත” නාමෙන්
හිරු සඳු පරිදි විශ්වය බැබළුව සාමෙන්
ගරු කටයුතු සැම දන සැමදා පේමෙන්
තුරු මල් පවා නමදිති හිමි ගුණ පෑමෙන්

වසරේ දොළොස් පෝයට එකලෙස නිබඳ
ගැඹුරේ කිමිද දම් ගඟ පොත් ලියූ සබඳ
අඳුරේ සිටි දනෝ මුදවා ගත් පින ද
නුදුරේ මහිමි චිතකයෙ ඇත දම් සුවඳ

සිසු පෙළ සසුන බබළති හිමි මුදාහළ
ඇසු සඳහම් හඬ නා හිමි වදාහළ
විසු දන විස්වයේ බොදු මඟ පබාකළ
මුසු කළ සුවඳ ඇත මුත්, දිව් මුදාහළ

පිනකට පහළවුණු බෝසත් ගමන් මගේ
දෑයකට උරුම වුණු කප් තුර එයැම හැඟේ
විලකට සියපතක් වන් පිපි සුවඳ දිගේ
නිවනට තවත් නම් දුර නැති බවක් හැඟේ

ඩබ්ලිව්. කේ. සරත් විමලසිරි