කවරයේ කතාව
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දිනක් සංඝයා වහන්සේ සමඟ සාකේත නගරයෙහි පිඬු පිණිස වැඩි සේක . එ
කල යම් කටයුත්තක් සඳහා නුවරින් නික්මුණු ධනවත් මහලු බමුණෙක් නුවර දොර සමීපයේ දී
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දැක පුත්‍ර ස්නේහය උපදවා “ පුත , බොහෝ කලෙකින් දැක්කෙමි “ යි
කියා හඬමින් ඉදිරියට ගියේ ය.
 භාග්‍යවතුන් වහන්සේ භික්ෂූන් අමතා , “මහණෙනි, මේ බමුණා කැමැත්තක් කරනු ඇත. ඔහු
නොවැළැක්විය යුතුයි” වදාළ සේක . බමුණු තෙමේ ද ළඟට පැමිණ “ පුතා බොහෝ කාලෙකින් නුඹ
දිටිමි. බොහෝ කලක් අපෙන් වෙන් ව සිටියහු “ යැයි කියා උන් වහන්සේ ගේ ශ්‍රී ශරීරය
හාත්පසින් වැළැඳ ගත්තේ ය . එයට ඉඩක් නො ලැබුණේ නම් , එම බමුණා ශෝකයෙන් මියයන්නේ ය.
එබැවින් ඔහු ට කැමැත්තක් කරන්නට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඉඩ දුන් සේක .
ඉන්පසු බ්‍රාහ්මණ තෙමේ ‘ භාග්‍යවතුන් වහන්ස, ඔබ හා වැඩි මේ සියලු භික්ෂූන් වහන්සේට
භික්ෂාව දීම මා විසින්ම කළ හැකියි . එබැවින් මට අනුග්‍රහ කොට මේ ඉල්ලීම පිළිගත
මැනැවැයි කී ය . භාග්‍යවතුන් වහන්සේ එම ආරාධනය පිළිගත් සේක . බ්‍රාහ්මණ තෙම පාත්‍රය
ගෙන පෙරටුව යමින් “පුතා ආයේ ය, ආසන පනවන්නැයි ගෙහිමියන්ට පණිවුඩයක් යැවී ය .
බැමිණිය ද ඉතා සතුටු ව අසුන් පනවා වීථීයේ වඩනා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දුර දීම දැක ,
පුත්‍ර ස්නේහය ඉසිලිය නොහි ඉදිරියට දිව ගොස් “පුතා බොහෝ කලකට පසු දිටිමි “ යි කියා
පා මුල වැටී හඬා ගෙට වැඩම කරවා ගෙන ගොස් සකසා දන් පිළිගැන්වුවා ය . දන් වළඳා
ඉක්බිති භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඔවුනට ධර්මය දෙසු සේක . බණ අසා දෙදෙනා ම සෝවාන් වූහ .
ඉන්පසු භාග්‍යවතුන් වහන්සේ එම නුවර වසන තාක් කල්, ඔවුන්ගේ ගෘහයෙන් භික්ෂාව ගන්නා
ලෙස අයැදු හ . භාග්‍යවතුන් වහන්සේ “ බුදුවරු එකම තැනකට නිතර නො වඩිත් .” යැයි වදාරා
ඒ ආයාචනය ප්‍රතික්ෂේප කළ සේක . “ එසේ නම් ස්වාමීනි , භික්ෂු සංඝයා හා පිඬු පිණිස
වැඩ මෙහිදී ම දන් වළඳා අපට බණ වදාරා විහාරයට වැඩිය මැනැවැ යි කීහ.” භාග්‍යවතුන්
වහන්සේ එය පිළිගත් සේක . මිනිසුන් ඒ බමුණු බැමිණි දෙදෙනාට බුද්ධපිතෘ, බුද්ධමාතෘ යැ
යි කියා ව්‍යවහාර කළහ . එ පවුලට බුදුකුල යැ යි නම් විය .
“මම භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ගේ මව්පියන් දනිමි . මේ දෙදෙනා තුමූ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ගේ
මව් පිය බවක් කුමට කියත් දැ යි අනඳ තෙරණුවෝ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගෙන් ඇසූහ .
“ආනන්දය , මේ බමුණු බැමිණි දෙදෙනා බොහෝ පෙර පිළිවෙළින් ම පන්සියයක් පමණ ජාතීන්හි
මගේ මවු පිය ද , එ පමණ කල් ලොකු මවු පිය ද , සුළු මවු පිය ද වූහ . ඒ පූර්ව ස්නේහය
මතු වීමෙන් ඔවුන් මෙසේ කියති” යි වදාළ සේක .
ඉන්පසු කලක් එහි වැස නැවතත් සැරිසරන සේක් සැවැත් නුවරට ම වැඩි සේක . ඒ බමුණු බැමිණි
දෙදෙන ද භික්ෂූන් වෙත එළැඹ බණ අසා සකෘදාගාමි අර්හත් යන ඉතිරි මාර්ග තුනටත් පැමිණ
අනුපාදිශේෂ නිර්වාණ ධාතුයෙන් පිරිනිවීය හ .
නුවර වැසි බමුණෝ ද උපාසකවරු ද මහත් සත්කාර සහිතව මාතෘ ශරීර කූටාගාරයක බහා නුවරින්
ආදාහනස්ථානයට ගෙන පිටත් වූහ . භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අලුයම් හි ලෝ බලන සේක් , තමන්
වහන්සේ ගේ එහි වැඩම වීම බොහෝ දෙනාට ධර්මාවබෝධයට පත් වනු දැක , සැවැත් නුවරින් නික්ම
ඒ සොහොන් බිමට වැඩි සේක .
මිනිසුන් උන්වහන්සේ දැක , “සිය මව්පියන්ගේ ශරීරාදාහනෝත්සවයට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ
වැඩි සේක් යැයි කියා අවුත් වැඳ සිටියා හ . නගර වාසිහු ද මාතෘ ශරීර ගෙන පෙරහරින්
ආදාහන භූමීයට පැමිණිය හ . එවිට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒ දෙදෙනා රහත් වූ බව ප්‍රකාශ කොට
එසේ වතාවත් කොට ආදාහනය කළ යුතු යැයි පවසා “ජරා සූත්‍රය “ දේශනා කළ සේක .
වසන්ත කේ. ජයසිංහ |
