සම්බුදු පහස ලද මියුගුණ මහා වෙහෙර
 පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ
ඉතිහාස අධ්‍යයන අංශයේ
මහාචාර්ය
හඟුරන්කෙත ධීරානන්ද හිමි
මෙම ලිපියේ
මුල්කොටස දුරුතු පුර පසළොස්වක පෝදා පත්‍රයේ පළවිය.
දුට්ඨගාමණී සමයෙන් පසු මහියංගණ පුණ්‍ය භූමිය වෙත ශී‍්‍ර ලංකාවේ පාලකයන්ගේ විශේෂ
අවධානයක් යොමුව තිබු බවට සාධක සාහිත්යික හා පුරාවිද්‍යාත්මක මූලාශ්‍ර වලින් සනාථ
වේ. දුට්ඨගාමිණී යුගයෙන් පසු ප්‍රතිසංස්කරණයක් ගැන අසන්නට ලැබෙනුයේ වෝහාරතිස්ස රජු
දවසය. වෝහාරතිස්ස රජු මහියංගණ ස්තූපයේ ප්‍රතිසංස්කරණය කළ බවත් එහි නව ඡත්‍රයක් ද
සවිකරන ලද බවත් දැක්වේ. එමෙන්ම සිරිසඟබෝ රජුගේ මුල් අවධිය මහියංගණයේ වැඩ සිටි නන්ද
තෙරුන් සමීපයේ ගත වූ බව හත්ථවනගල්ලවිහාර වංසය කියයි. අනුරාධපුර යුගයේ විසූ දෙවන සේන
රජු මහියංගණ විහාරයට ගම්වර පුදමින් ස්ථානයේ දියුණුවට කටයුතු කළ අතරම සිවුවැනි
කාශ්‍යප රජ දවස එබඳුම වූ පූජාවන් කළ බවට සාක්ෂි වංසකථා තුළින් සඳහන්ය. සිවුවැනි උදය
විසින් සොරබොර පිහිටුවන ලද සෙල් ලිපියක (බදුලු ටැම් ලිපිය) දැක්වෙන ආකාරයට
හෝපිටිගමු වෙළෙඳපලේ නීති කඩ කොට අසුවන වෙළෙඳුන් විසින් ගෙවිය යුතු දඩමුදල් මියුගුණු
මහාසෑයේ පහන් දැල්වීම පිණිස යොදන ලද බවත් එම රජු මෙම ස්ථානයට වන්දනය පිණිස පැමිණ
ඇති බවත් සනාථ වේ. එනම් ‘වත් හිමියන් වහන්සේ මියුගුණ මහවෙහෙර වැඩි කලැගිය දවස’
වශයෙනි. සිවුවැනි මිහිඳු රජුගේ යැයි විශ්වාස කළ හැකි මොණරාගල දඹේගොඩින් ලැබුණූ
ලිපියක ද මහියංගණයේ අභිවෘද්ධිය පිණිස කළ පරිත්‍යාගයක් ගැන තොරතුරු අන්තර්ගතවන බව
සිරිමල් රණවැල්ල මහතා පෙන්වා දෙයි. පොළොන්නරු සමයේදී පළමුවැනි විජයබාහු රජු මහියංගණ
විහාරය ප්‍රතිසංස්කරණයට දායකත්වය ලබාදී තිබේ. පළමුවැනි පරාක්‍රමබාහු රජුගේ බෑණා
කෙනෙකුවන මියුගුණ කොදනාවන් ද මෙම ප්‍රදේශයේ වාසය කළ අතර නිශ්ශංකමල්ල රජු මියුගුණ
විහාරයේ නව කම් කළ බව ගල්පොත ලිපියෙන් අනාවරණය වේ. කල්‍යාණවති රැජිණ දවස සිය මිණිපේ
සෙල් ලිපියේ දී මහවැලි ගංබඩ පිහිටි මියුගුණ මහසෑය ගැන සඳහන් කරයි. එමෙන්ම සවැනි
පරාක්‍රමබාහු රජු විසින්ද මහියංගණ වෙහෙර පිළිසකර කිරීම් කොට සුදු පිරියම් කිරීමට
සිය දායකත්වය ලබාදී තිබේ. මහනුවර රාජධානි සමයේ ද වීර පරාක්‍රමබාහු සෙනරත්, දෙවන
රාජසිංහ දෙවන විමලධර්මසූරිය , වීර පරාක්‍රම නරේන්ද්‍රසිංහ හා කීර්ති ශ්‍රී රාජසිංහ
යන පාලක පිරිස් මහියංගණ පින් බිමේ අභිවෘද්ධිය පිණිස සිය දායකත්වය ලබාදෙමින් වැඩි
දියුණු කරලීම උදෙසා අවශ්‍ය කටයුතු සම්පාදනය කර ඇත. විශේෂයෙන් කීර්ති ශ්‍රී රාජසිංහ
රජු දවස ලක්දිව උපසම්පදාව පිහිටුවීම පිණිස සියම් දේශයෙන් වැඩමකොට වදාළ උපාලි තෙරුන්
ප්‍රමුඛ භික්ෂූන් වහන්සේ මහියංගණය ඇතුළු සොළොස්මස්ථාන වැඳ පුදා ගැනීමට වැඩම කළ
ආකාරය මහාවංසය විස්තර කරයි.
මෙලෙසින් අනුරාධපුර යුගයේ සිට බෞද්ධයන්ගේ සිත්ගත් පින් බිමක් වූ මහියංගණය නිරතුරුවම
පාලක පක්ෂයේ අනුග්‍රාහකත්වයට ලක්වීම නිසා කලින් කලට ප්‍රතිසංස්කරණවලට ලක් වුව ද
විදේශීය ග්‍රහණයට කන්ද උඩරට රාජධානිය නතුවීමත් සමඟම නැවතත් මහියංගණයේ ශී‍්‍ර
විභූතිය ක්‍රමයෙන් පරිහානියට ලක් වූ බව පැහැදිලිය. එමර්සන් ටෙනන්ට් මේ ස්ථානයට
දහනමවැනි සියවසේ දී පැමිණෙන විට ස්තූපය කඩා වැටී තිබූ බවත් එහි උස අඩි සියයක් පමණ
වන බවත් ඔහුගේ වාර්තාවල දැක්වේ. වර්ෂ 1851 දී ඉද්දමල්ගොඩ ධම්මපාල හිමියන් විසින්
මෙහි ප්‍රතිසංස්කරණ කටයුතු සිදුකර තිබේ. යටවත්තේ චන්දජෝති මාහිමියන්ගේ මූලිකත්වයෙන්
ජීර්ණත්වයට ලක්වෙමින් පැවැති මහියංගණ ස්තූපය 1871 දී පිළිසකර කිරීම් ඇරඹුණ අතර 1890
දී එහි කොත පළඳවා ප්‍රකෘතිතත්වයට පත් කරන ලදී. 1922 වන විට නැවතත් අබලන් වූ ස්තූපය
අඹගස්වැවේ රතනජෝති හිමියන්ගේ මූලිකත්වයෙන් වැඩ අරඹන ලදී. 1949 මහියංගණ විහාර වර්ධන
සමිතියේ මූලිකත්වයෙන් මෙහි වැඩ පුරාවිද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුව ද සම්බන්ධ කරගනිමින්
ආරම්භ කිරීමත් සමඟම එහි ඓතිහාසික හා පුරාවිද්‍යාත්මක වටිනාකම කෙතෙක් ද යන්න ද
අනාවරණය විය. වර්ෂ 1951 දී පුරාවිද්‍යාඥ සෙනරත් පරණවිතාන මහතාගේ අධීක්ෂණය යටතේ ධාතු
ගර්භය විවර කිරීමත් සමඟම එහි වූ කෞතුක භාණ්ඩ හා ගර්භයේ ඇඳ තිබු සිතුවම් පිළිබඳ
විවරණයන් හෙළිදරවුවීමත් සමඟ මහියංගණය යනු ඓතිහාසික හා පුරාවිද්‍යාත්මක වටිනාකමින්
පිරිපුන් ස්ථානයක් ලෙසින් පිළිගැනීමට ලක් වූ අතරම මෙතෙක් වංසකථාගත පුවත් තුළින් එළි
වු ඓතිහාසිකත්වය තවදුරටත් පුරාවිද්‍යාත්මක සාක්ෂි මත තහවුරු කර ගැනීමටද මං විවර
විය.
එමෙන්ම ස්තූපයේ ගඩොල් පරීක්ෂා කළ විද්වතුන්ට බ්‍රාහ්මී අක්ෂර සහිත ගඩොල් කැබලි
හමුවීමත් සමඟ එහි වූ පෞරාණිකත්වය ගැන නිවැරැදි වැටහීමක් ලබා ගැනීමට ඉඩ කඩ ලැබිණි.
මෙම ගර්භය කැණීමේදී හමුවු තැම්පත් කොට තිබූ භාණ්ඩ ද පෞරාණිකත්වයෙන් අනූන පුරාවස්තු
වේ. මෙහි ලැබුණූ අශ්වාරෝහක ප්‍රතිමා හතර සුවිශේෂ නිර්මාණ ගණයේ ලා සැලකේ. එම
ප්‍රතිමා අශිවින් දේව පුත්‍රයන්ගේ යැයි පරණවිතාන මහතා අනුමාන කරයි. එමෙන්ම
ධාතුගර්භයේ තැම්පත් කොට තිබු බුදුපිළිම , ධාතු කරඬු ලෝහමය පහන්, තඹ කලස්, තුන්පා
දරඬු මත තබන කපන ලද සංඛ, පැරැණි කාසි වර්ග,ආභරණ හා මැණික්ගල් යනාදිය ද ශ්‍රී ලාංකේය
නිමවුම් ක්ෂේත්‍රයේ වූ තාක්ෂණික පාර්ශ්වය හෙළිදක්වන අතර විදේශීය සම්බන්ධතා ගැනද
තොරතුරු එමගින් තහවුරු වේ. ධාතු තැම්පත් කොට තිබු ලෝහයෙන් නිමවා තිබූ ධාතු කරඬු ඒ
අතරින් විශේෂත්වයක් හිමි කර ගනියි.
හමුව ඇති බුදු පිළිමවලද විශේෂත්වයක් දැකිය හැකිය. බොකු ආකාරයට සාදා ඒ තුළ තැම්පත්
කොට තිබූ බුදුපිළිම ආශි‍්‍රතයේ කැටයම් පුවරුවක ලියා ඇති පාල යුගයට අයත් නාගරී
අක්ෂරයන් ද හමුවීම නිසා මෙම පිළිම පාල යුගයේ දී ඊශානදිග ඉන්දියාවෙන් ලබා ගන්නට
ඇතැයි ද ඇතැම්හු අදහස් කරති. අමරාවති කිරිගරුඬින් නිමවන ලද තවත් කුඩා බුද්ධ
ප්‍රතිමාවක්ද ලැබී තිබීම ද පුරාවිද්‍යාත්මකව වටිනාකමක් හිමිවීමට හේතුවී ඇත.
මහියංගණ ස්තූපයේ ධාතුගර්භයේ ඇඳ තිබූ සිතුවම් නිසා අනෙක් පෞරාණික ස්ථානවලට වඩා
වැදගත් තැනක් මහියංගණයට හිමිවේ. මේ ආකාරයෙන් ගර්භය තුළ සිතුවමින් සරසන ලද එක්
ස්තූපයක් මිහින්තලෙන් ලැබී ඇත. මහියංගණ ධාතු ගර්භය වටාම සිතුවම් ඇඳ තිබෙන්නට ඇතැයි
අනුමාන කළ හැකි මුත් ඉන් ශේෂව තිබෙනුයේ ඉන් කිහිපයක් පමණි. මෙම ශේෂ මෙම සිතුවම්
අතරින් බෝමුල වැඩ හිඳින බුදුරුවක් නිරූපනය කර ඇත. එම බුදුරුවට දකුණු පසින් වැඩුනු
රැවුලකින් යුත් ඍෂිවරයෙකු යැයි සිතිය හැකි පුද්ගලයෙකුගේ සිතුවමක මෙන්ම දේව සමූහයා
පිරිවරකොට ඇති දර්ශනයක් ද එහි අන්තර්ගතය. ඒ අතරින් ත්‍රිශූලය දරන ශිව ද සිය අත්
සතරින් මල්වට්ටියක් ගත් විෂ්ණු ද පැහැදිලිව හඳුනාගත හැකිවේ. මීට අමතරව හිස මුඩු කළ
සිවුරක් යැයි සිතිය හැකි වතක් දවටාගත් පිරිසක් ද පසකින් නිරූපිතය. මෙම පිරිසට
ඉහළින් කඩුගත් අත් ඇති යම රජුගේ පිරිස යැයි විශ්වාස කළ හැකි පිරිසක් ද වේ. සියුම්
රේඛාවන් ගෙන් ඇඳ ඇති මෙම සිතුවම් කහ තැඹිලි හා සුදු යන වර්ණයන්ගෙන් වර්ණ ගන්වා ඇත.
මෙම සිතුවම් ඇතැම්හු එකොළොස්වන සියවසට අයත් වේ යැයි අනුමාන කරත්. නන්දදේව විජේසේකර
ද මේ ගැන දිගු විස්තරයක් කරන අතර බුදුරදුන්ගේ බුද්ධත්වයට පත්වීමේ අවස්ථාව නිරූපනය
කෙරෙන බව ද ඔහු පෙන්වා දෙයි.
මෙලෙසින් ශ්‍රී ලාංකේය ඉතිහාසයේ සුවිශේෂ කඩඉම් හා සම්බන්ධවන මහියංගණ පින්බිම සියවස්
ගණනාවක් මුළුල්ලේ බොදුහදවත් සනහා ලු අතර පෞරාණිකත්වයෙන් දේශීය අනන්‍යතාව තහවුරු
කරනු ලබන හා දේශීය සංස්කෘතියේ මුදුන්මල්කඩක් වන් ස්ථානයක් ලෙසින්ද සැලකීම ද
නිවැරැදිය. |
