‘බුදු දහමෙහි අපාය සංකල්පය’ – ලිපි මාලා අංක – 04

අපායෙහි දුක කියා නිමකළ හැකිද?

ශාස්ත්‍රපති රාජකීය පණ්ඩිත
මහරැඹෑවැවේ පාලිත හිමි

මහණෙනි, නිරයපාලයෝ නිරයට පත් මොහුට පංචවිධ බන්ධන නම් වධයක් කරත් කරත්, එනම් රත්වු යහුලක් අතෙහි අනිත් රත්වූ යහුලක් දෙවෙනි අතෙහිද, අනිත් රත්වූ යහුලක් පාදයෙහි අනිත් රත්වූ යහුලක් දෙවෙනි අතෙහිද අනිත්. අත්වූ යහුලක් පාදයෙහි අනිත්. රත්වූ යහුලක් දෙවෙනි පාදයෙහිද අනිත්. රත්වූ යහුලක් ළය මැද අනිත්. . හෙතෙම එහි තියුණුවූ, දැඩිවූ දුක්ඛ වේදනාවක් විදී. යම්තාක් කල් ඒ පාපකර්මය කෙළවර නොවේද, ඒතාක් කලුරිය නොකෙරෙයි.

බිනර අමාවක පෝදා ලිපියෙන් අප සාකච්ඡා කළේ අපායෙහි ඇති දඬුවම් ක්‍රම ගැනය. ඒ සඳහා පාදක කරගත්තේ දේවදූත සූත්‍රයයි. මෙවර අපගේ අවධානය යොමුවන්නේ මජ්ක්‍ධිම නිකාය ඇතුළත් බාලපණ්ඩිත සූත්‍රය විමසා බැලීමටයි. වරක් බුදුරජාණන් වහන්සේ භික්ෂූන් අමතා කයින්, වචනයෙන් මනසින්, දුශ්චරිත-යන්හි නියැළෙන බාල පුද්ගලයා සිරුරේ බිඳීමෙන් හෙවත් මරණින් මතු සැපයෙන් පහ වූ නපුරුගති ඇති අතරක් නැතිව දුක් දෙන නරකයෙහි උපදින බව දේශනා කළහ. එහි දී බුදුරජාණන් වහන්සේ තවදුරටත් දේශනා කරන්නේ නිරයෙහි උපදින මෙම සත්ත්වයන් විඳීන දුක් උපමාවකින් පැවසීම ද අපහසු බවයි. එහිදී භික්ෂූන් වහන්සේ නමකගේ ඉල්ලීමකට අනුව එම කාර්යය උපමාවකින් පැවසීම අපහසු වුවද දැනගැනීමේ පහසුව සඳහා මෙසේ විස්තර කරයි.

“ස ඛො සො, භික්ඛවෙ, බාලො කායෙන දුච්චරිතං චරිත්වා වාචාය දුච්චරිතං චරිත්වා මනසා දුච්චරිතං චරිත්වා කායස්ස භෙදා පරං මරණා අපායං දුග්ගතිං විනිපාතං නිරයං උප්පජ්ජති, යංඛො තං, භික්ඛවෙ, සම්මා වදමානො වදෙය්‍ය ‘එකන්තං අනිට්ඨං එකන්තං අකන්තං එකන්තං අමනාපන්ති, නිරයමෙව තං සම්මා වදමානො වදෙය්‍ය ‘එකන්තං අනිට්ඨං එකන්තං අකන්තං එකන්තං අමනාප ‘න්ති , යාවඤ්චිදං, භික්ඛවෙ, උපමාපි න සුකරා යාව දුක්ඛා නිරයා “ති .

“මහණෙනි, රාජපුරුෂයන් අපරාධකාරි සොරකු අල්ලා, රජුට දේවයන්වහන්ස,මේ ඒ අපරාධකාරි හොරාය. මොහුට යමක් කැමති නම් ඒ දඬුවම පමුණුවනු මැනැවැයි දක්වති.

රජු රාජපුරුෂයන් අමතා මෙසේ කියයි. එම්බා රාජපුරුෂයනි. මේ පුරුෂයාට උදය කාලයෙහි උල් සියයකින් අනිව්යැයි කියන්නේය. රාජපුරුෂයෝ ඔහුට උල් සියයකින් පෙරවරු කාලයෙහි අනිති. ඉක්බිති රජු දවල් කාලයෙහි රාජපුරුෂයන් ඒ පුරුෂයා කෙසේදැයි අසන්නේය. දේවයන් වහන්ස, එසේම ජීවත් වේයයි කියන්නාහුය. රජු රාජපුරුෂයන්ට මෙසේ කියන්නේය. රාජපුරුෂයනි, යව්, ඒ පුුරුෂයාට දවල් කාලයෙහි උල් සියයකින් අනිව්, යයි කියන්නේය. ඔහුට දවල් කාලයෙහි ද උල් සියයකින් අනින්නාහුය. ඉක්බිති රජු සවස් කාලයෙහි, රාජපුරුෂයනි, ඒ පුරුෂයා දැන් කෙසේදැයි අසන්නේය. දේවයන් වහන්ස, එසේම ජීවත් වේයයි කියන්නාහුය. රජු නැවත රාජපුරුෂයන්ට මෙසේ කියයි. රාජපුරුෂයනි යව්. සවස් කාලයෙහි ඒ පුරුෂයාට උල් සියයකින් අනිව්යයි කියන්නේය. රාජපුරුෂයෝ ඔහුට සවස් කාලයෙහි උල් සියයෙන් අනින්නාහුය.

ඉක්බිති බුදුරජාණන් වහන්සේ භික්ෂූන්ගෙන් මෙසේ විමසති. මහණෙනි, ඒ කුමකැයි හඟින්නෙහිද? උල් තුන්සියයකින් අනිනු ලබන්නා වූ ඒ පුරුෂයා ඒ හේතුවෙන් දුක් දොම්නස විඳින්නේද?”

එවිට භික්ෂූණ් වහන්සේලා “ස්වාමීනි, එක් අඩයටියකින් අනිනු ලබන්නා වු පුරුෂතෙම ඒ හේතුවෙන් දුක් දොම්නස විඳින්නේය. අඩයටි තුන් සියයකින් අනිනු ලබන කල්හි කියනුම කවරේද?

නැවතත් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මට පමණ කුඩාවූ ගලක් අතට ගෙන භික්ෂූන් ඇමතූ සේක. “මහණෙනි” කුමක් සිතන්නාහුද? මා විසින් ගන්නා ලද මිට පමණ යම් යම් කලක් වේද, යම් හිමවත් පර්වත රාජයෙක් වේද, ඒ දෙක අතුරෙන් කවරක් ඉතා මහත් වන්නේදැයි” ඇසූහ.

“ස්වාමීනි භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් අතට ගන්නා ලද කුඩා වූ මිට පමණ මේ ගල ඉතා කුඩාය. හිමවත් පර්වතරාජයා හා සමාන කොට බලනවිට ගණනකටවත් නොපැමිණෙයි. සියක් වැනි, දහස් වැනි, ලක්ෂයක් වැනි, කොටසටවත් නොපැමිණෙයි. බලන්නෙකුට සමාන කිරීමේ පමණටත් නොපැමිණෙයි. මහණෙනි, එපරිද්දෙන්ම ඒ පුරුෂතෙම උල් තුන්සියයකින් අනිනු ලබන්නේ ඒ හේතුවෙන් යම් දුක් දොම්නසක් විඳීනම් එය නිරයකට සමාන කොට බලනවිට ගණනකටවත් නොපැමිණෙයි සියක් වැනි, දහස්වැනි, ලක්ෂයක් වැනි කොටසකටත් නොපැමිණෙයි. බලන්නෙකුට සමාන කිරීමේ පමණටවත් නොපැමිණෙයි”. ඉන්පසු බුදුරජාණන් වහන්සේ නිරයේදී පාපි පුද්ගලයින් විඳින වධබන්ධනයන් මෙසේ විස්තර කරයි.

මහණෙනි, නිරයපාලයෝ නිරයට පත් මොහුට පංචවිධ බන්ධන නම් වධයක්කරත් කරත්, එනම් රත්වු යහුලක් අතෙහි අනිත් රත්වූ යහුලක් දෙවෙනි අතෙහිද, අනිත් රත්වූ යහුලක් පාදයෙහි අනිත් රත්වූ යහුලක් දෙවෙනි අතෙහිද අනිත්. අත්වූ යහුලක් පාදයෙහි අනිත්. රත්වූ යහුලක් දෙවෙනි පාදයෙහිද අනිත්. රත්වූ යහුලක් ළය මැද අනිත්. . හෙතෙම එහි තියුණුවූ, දැඩිවූ දුක්ඛ වේදනාවක් විදී. යම්තාක් කල් ඒ පාපකර්මය කෙළවර නොවේද, ඒතාක් කලුරිය නොකෙරෙයි.

නිරයපාලයෝ ඔහු බිම බාවා කෙටේරිවලින් හසිත්. හෙතෙම එහි දුක්වූ කටුක වූ වේදනා විඳී. යම්තාක් ඒ පාප කර්මය නොගෙවේද ඒතාක් හෙතෙම නොමැරෙන්නේය. නිරය පාලයෝ ඒ මොහු පා උඩුකුරු කොට, හිස යටිකරු කොට තබා, වෑවලින් සසිස්. හෙතෙමේ එහි තියුණුවූ, කටුකවූ දුක්වේදනාවක් විඳී. යම්තාක් කල් ඒ පාපකර්මය කෙලවර නොවේද, ඒ තාක්කල් කලුරිය නොකෙරෙයි. නිරය පාලයෝ ඒ මොහු රථයෙහි යොදා ගිනිගෙන ඇවිලෙන්නාවූ, අතිශයින් දිලිසෙන්නාවූ, ගිනිදැල් සහිතවූ පොළොවෙහි ඉදිරියටද ගමන් කරවත්, පස්සටද ගමන් කරවත්, හෙතෙම එහි තියුණූ වූ කටකවූ, දුක් වේදනාවක් විඳී. යම්තාක් කල් මේ පාපකර්මය කෙලවර නොවේද. ඒ තාක් කල් කලුරිය නොකරයි.

ඒ මොහු නිරයපාලයෝ ගිනිගෙන ඇවිළෙන්නා වූ අතිශයින් දිලිසෙන්නා වූ, ගිනිදැල් සහිත වූ අඟුරු පර්වතයකට නැංවීම්ද බැස්වීම්ද, කරවත්, හෙතෙම එහි දුක්වූ තියුණුවූ කටුක වූ වේදනාවන් විඳීයි. යම්තාක් ඒ පාපකර්මය කෙළවර නොවේද, ඒ තාක් කලුරිය නොකෙරෙයි. මහණෙනි, නිරයපාලයෝ ඒ මොහු පා උඩුකුරු කොට, හිස යටිකුරු කොට ගෙන , ගිනිගෙන ඇවිළෙන්නාවූ අතිශයින් දිලිසෙන්නා වූ, ගිනිදැල් සහිතවූ තැවීම් ඇති ලෝකුමු නරකයෙහි බහාලත් හෙතෙම එහි පෙණ නගිමින් පැසෙයි. හෙතෙම එහි පෙණ නැඟීම් සහිතව පැසෙන්නේ වරක් උඩටද යෙයි. වරක් යටට යයි. වරක් සිරසටද යයි. හෙතෙම එහි දුක් වූ, තියුණුූ වූ කටුක වු වේදනා විඳීයි. යම්තාක් ඒ පාප කර්මය කෙළවර නොවේද, ඒ තාක් කලුරිය නොකරයි. මහණෙනි, නිරය පාලයෝ ඒ මොහු මහා නිරයෙහි දමත්.

ඒ මහා නිරය නම් කොන් සතරක් ඇත්තේය. දොරටු සතරක් ඇත්තේය. කොටස් වශයෙන් බෙදන ලද්දේය. කොටස් වශයෙන් ප්‍රමාණ කරන ලද්දේය. යකඩ පවුරකින් වට කරන ලද්දේය. යකඩ පියනකින් වසන ලද්දේය. ඒ මහා නිරයෙහි බිම යකඩයෙන්ම නිම කරන ලදී. දැල්වෙන ගින්නෙන් යුක්තය. සියලු කල්හි හාත්පස යොදුන් සියයක් ගින්න පැතිර සිටී.

අනෙකපරියායෙනපි ඛො අහං භික්ඛවෙ, නිරයකථං කථෙය්‍යං, යාවඤ්චිදං, භික්ඛවෙ, න සුකරා අක්ඛානෙන පාපුණිතුං යාව දුක්ඛා නිරයා

“මහණෙනි, මම නොයෙක් ක්‍රමයෙන් නිරය පිළිබඳ විස්තර කථාව කියන්නෙමි. මහණෙනි, වර්ෂ සියයක් දහසක් කියන්නේ වී නමුත් ඒ කීමෙන් නිරය දුක කියා කෙළවර කරන්නට පහසු නොවේ යනුවෙන් බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළහ.

මතු සම්බන්ධයි

පසුගිය සතියෙන් - ‘බුදු දහමෙහි අපාය සංකල්පය’ – ලිපි මාලා අංක – 03 - අපායේ දඬුවම්